Het verloren drumstel

Het voorprogramma van The Earring was Razz. Razz was een band uit Leiden die op dat moment, volgens gitarist Andre de Bruin, op doorbreken stond. ,,Ja, we waren best goed op weg in die tijd.’’ Razz stond drie keer in de Schelft in het voorprogramma van de band. ,,Dat was een fantastisch feest. De zaal was groot, maar ook intiem. Achter op het podium hing een groot spandoek met The Golden Earring erop. Het was natuurlijk superspannend voor ons, voor het eerst op het podium met zulke grootheden. Razz bestaat niet meer. Joost van Sambeek, gitarist, zanger en mijn beste vriend is vorig jaar overleden. Plotseling. Ja, dat doet nog steeds pijn.’’

De sjouwers van die avond waren vrijwilligers van de carnavalsvereniging de Keiebijters. Aart: ,,Als je dit organiseert heb je een grote crew nodig van een man of twintig die de vrachtwagens lost, het podium opsjouwt en ’s avonds laat weer van het podium af de vrachtwagen in.’’ Luc was zelf niet bij het concert aanwezig, maar zijn broertje wel. ,,En dat was zo’n punkertje. Zijn voorbeeld was The Sex Pistols. Die hebben de instrumenten van David Bowie gejat. Dat verhaal zat altijd in zijn hoofd. Zo ook die avond.’’

Volgens Aart waren het drie fantastische concerten: ,,Mensen genoten volop van The Earring. Mensen gingen bij de oude nummers Radar Love en When The Lady Smiles volledig uit hun plaat.’’ Hoe goed mensen zich de concerten van The Golden Earring in de Schelft zich ook kunnen herinneren, voor de band zelf was het een optreden zoals zovelen. Cesar Zuiderwijk kan zich er ‘absoluut’ niets meer van herinneren: ,,Nee, sorry. We hebben 6000 tot 7000 keer gespeeld in die jaren. Kijk, de Leuninkjes, de Willem, de Schelft, het zijn allemaal van die namen die je nog wel ergens in je geheugen hebt, maar ik weet er echt niks meer aan vast te knopen. Dat is allemaal gewoon te ver heen.’’ Toch weet Cesar nog wel hoe zo’n avond verliep: ,,We kwamen aan in onze eigen auto. Dan was er al een vrachtwagen op de plek, waar de sjouwers van de locatie de spullen op het podium hadden gezet en onze eigen roadies en technici alles hadden klaargezet en dan kwamen wij binnen voor een soundcheck.’’

Terug naar Café Enjoy. Het koppel aan de bar twijfelt om te vertrekken, de inmiddels regenachtige septemberavond in, of de bui af te wachten en nog een jonge borrel te bestellen. Het wordt het laatste.
Een punker bij The Golden Earring. ,,Ja’’, zegt Luc glimlachend. ,,Jong, onbezonnen en meegevraagd. Hij had het hele concert afgekeken en hij bleef wachten en wachten en wachten. En daarna liep hij backstage. Er was geen beveiliging. Daar werd hij aangesproken: ‘Wie ben je?’, ‘Ik hoor bij de roadies,
zei hij, ‘Ik kom het drumstel pakken’, want dat was het eerste wat hij zag. Nou, dat was dan goed.
Terwijl hij het drumstel naar buiten tilde belde hij mij, want ik woon er vijf minuten vandaan. Ik dacht dat die jongen ruzie had, dus ik snel erheen, maar hij stond al met een half drumstel buiten. Hij laadt dat ding in en hup, snel naar huis. En toen zaten we met het drumstel van The Golden Earring thuis.’’
Luc werd wakker met het drumstel van The Golden Earring, van Cesar Zuiderwijk, in z’n woonkamer. Een drumstel jatten is geen sinecure. Een tamboerijn, een gitaar of desnoods een basgitaar, dat moet lukken, maar wat heb je nodig om een heel drumstel te jatten? ,,Een hoop bravoure. We hebben zelfs de kruk. Alleen de stokjes niet.’’
Luc lacht hard om zijn eigen verhaal. ,,Zo gaat dat in de muziek, joh. Er wordt altijd gestolen. En de mooiste bands ontstaan uit narigheid. Mötorhead, Sex Pistols.’’ Op de vraag of er wroeging is, of spijt, antwoordt Luc: ,,Nee, geen spijt. Nou ja, dan toch liever een gitaar!’’ en dan weerklinkt Luc’s galmende lach weer door Café Enjoy. Het koppel staat op. Toch maar de regen in.
In ruil voor een foto en geen juridische consequenties wil Luc het drumstel graag teruggeven aan Cesar Zuiderwijk. ,,Daar geven we elkaar een hand op.’’

Voor concertorganisator Aart blijft het verhaal een beetje hangen: ,,Tsja, ik moet daar even goed over nadenken. Ik kan me niet direct iets herinneren. Het is niet zo dat een carnavalsvereniging sindsdien een drumstel kwijt is.’’
Ook Razz’ drumstel kwam veilig thuis. ,,Onze drummer drumt op een Ludwig, en dit..’’, Andre wijst op de foto van het parelmoeren drumstel, ,,ziet er niet uit als ons drumstel.’’
Deze twee partijen uitgesloten, moet het drumstel wel van Cesar Zuiderwijk zijn. Al meer dan vijftien jaar staat het drumstel van The Golden Earring in een leegstaande kamer in Luc’s huis, naar eigen zeggen, nog nooit op gespeeld.
Cesar: ,,Was er in de Schelft een drumstel van mij gestolen, dan had ik me die avond wel herinnerd. Maar dat heb ik me niet, want het is mijn drumstel niet.’’
En zo is het vermeende verdwenen drumstel van The Golden Earring verworden tot ‘zomaar een drumstel’. De vraag van wie het drumstel is, blijft in mysteriën gehuld.

Als de inspiratie voor Luc’s broer The Sex Pistols waren, die met de gestolen instrumenten van David Bowie een band oprichtte, is de vraag hoe het met de band van z’n broer is vergaan een prangende: ,,Hij heeft het een week geprobeerd, die band, en toen ging het niet. Hij is begonnen voor de leuk en toen dacht hij ‘waar ben ik mee begonnen?’’’

Het is harder gaan regenen. Het stel aan de bar is inmiddels de hoek om. Die zullen het ook wel niet weten.