Noordwijk krijgt wat het verdient

Toch eerst nog even terug naar Join. Het sloot z’n deuren in 2007. Het werd ten grave gedragen met een rouwstoet bestaande uit vrijwilligers. In een verslag van de allerlaatste avond dat Louis schreef voor de stichting schreef hij: ‘Geteisterd door weer en wind trok afgelopen zaterdagavond een lange stoet mensen door Noordwijk. Bij het gemeentehuis werd kort gepauzeerd en speelde een klezmerband een treurige melodie. Het laatste saluut werd geblazen en voorafgegaan door een
lijkwagen vertrokken de popliefhebbers voor de laatste maal naar Join.’ Hierna werd de stichting gebouwloos.

Martha: ,,Stichting Poppodium is heel lang een worst voorgehouden. Want Join moest weg, de Kuip moest weg. En in het nieuwe theater de Muze zou een poppodium komen. Dat is nooit gebeurd.’’ Louis: ,,We hebben met de gemeente ons best gedaan naar een nieuwe plek te kijken, maar na ruim tien jaar is daar nog niets uitgerold. Eén van de grootste schandalen was dat we aanvankelijk onderin de Muze zouden worden gehuisvest, maar ook daar bleken wij uit geschrapt toen het gebouw gerealiseerd werd. Toen konden we weer niet terecht. Er was elke keer een perspectief dat niet werd ingelost.’’

Volgens Louis bestaat de scene niet meer, al is een heel deel van de mensen er nog wel: ,,In mijn beleving is het ontbreken van een hol met een vaste cadans de reden dat die scene niet meer bestaat. En hol klinkt misschien wat kort door de bocht, maar de echte alternatieve popliefhebber voelt zich het meeste thuis in een hol. En dat is ook de reden dat het in Muze niet is gelukt, want er woonden mensen boven. En dat beoogde hol en bewoning is niet te verenigen.’’ Volgens Louis is de redenering dan simpel. ,,Een dorp krijgt wat het verdient. En dat is in dit geval niks. En dan fietsen je bewoners ergens anders naartoe om een bandje te gaan kijken.’’ In de jaren die volgden trachtte Louis met nieuwsbrieven en het aansluiten bij bestaande evenementen de scene levend te houden. ,,Je verzon van alles.’’ Hij wijst op een nieuwsbrief: ,,Kijk, dan gingen we met z’n allen naar ’t Paard.’’ De goedlachse Louis lacht hard om z’n eigen pogingen iets te lijmen wat niet te lijmen viel. ,,Hier, het dubbeltjeslid. Je kon dubbeltjeslid worden van het Poppodium. Op die manier konden we meetbaar maken hoeveel mensen in Noordwijk het poppodium een warm hart toe droegen. Maar het heeft niet z’n vruchten afgeworpen.’’ En dan, wederom, in een nieuwsbrief uit 2009: ‘De plannen voor nieuwbouw zijn in november goedgekeurd door de gemeenteraad.’ ,,Ja, dat was ook zo’n enorme dooie mus, de gemeente keurde de plannen goed en ondertussen ging het niet gebeuren.’’

Volgens Louis leeft het beeld dat de scene systematisch is gesloopt wel, maar Aad denkt daar net anders over: ,, De gemeente is sinds de jaren 70 al niet bezig met het faciliteren van een goed geoutilleerd podium. Niet als initiatiefnemer, als organisator, of als budgetvrijmakende organisatie. Helemaal niet. ’t Is eerder andersom, er is een vraag vanuit een groepje mensen en kon d’r wel eens wat. Maar systematisch slopen, nee. Het mechanisme werkt zo, er wordt een zaadje geplant en als er voedingsbodem voor is dan groeit dat. Maar als er geen voedingsbodem is, gaat de synergie de verkeerde kant op, dan groeit het niet en verdwijnt het.’’

Martha: ,,We hebben altijd een VVD en CDA overheid gehad. Ik weet niet of die niet van muziek houden?’’
Sinds kort is er een plek voor Stichting Poppodium Noordwijk. In een zaal bij voetbalclub SJC, ver buiten het dorp, is de nieuwe popzaal. Martha:,, Maar het is gewoon een gymzaal.

Het is ongelooflijk.’’ Louis is er ook niet van overtuigd dat de gymzaal de scene van voorheen weer nieuw leven in kan blazen. ,,Als voorzitter is het al een hele klus om ’s ochtends om zes uur de deur af te sluiten van je hol terwijl alles nog plakt en te denken: ,Het is goed gegaan, het was een fijne avond.’ Maar als je dan ook nog moet schoonmaken omdat er over een uur een volleybalwedstrijd begint, daar wil je als vrijwilliger geen verantwoordelijkheid voor dragen. Dat gaat gewoon te ver.’’

Berthelle vergelijkt de situatie in Noordwijk met die van de omringende gemeentes. ,,Op initiatief van een aantal zeer bevlogen mensen heb je in Katwijk de Schuit en in Noordwijkerhout heb je Loungefest.’’ De Schuit bestaan al tientallen jaren, maar Loungefest is een redelijk nieuw festival bij het Oosterduinse Meer. Een groep vrienden uit Noordwijkerhout had wel zin in een feestje, boekte een band, huurde een geluidsinstallatie en bij iemand in de achtertuin werd het één groot feest voor honderd man. Ben Wilson is één van de oprichters: ,, Je kon aan alles zien dat we geen idee hadden wat we aan het doen waren, maar het was een fantastisch feest. Er stond een pot met fooi en met die opbrengst zijn we een stichting geworden.’’

Loungefest trekt nu in twee dagen tijd 4500 man. ,,Bij ons in de omgeving hoor je veel feestmuziek, Nederlandstalige muziek en de top 40. Maar een beetje de alternatieve, psychedelische- en wereldmuziek ontbrak naar ons idee.’’
Loungefest heeft twintig man in de organisatie en tweehonderd vrijwilligers. Dat klinkt als een scene en volgens Ben is dat ook zo. ,,Een harde kern, vriendengroep, scene, mensen waar we op kunnen bouwen. Maar gek genoeg niemand uit Noordwijk. We hebben wel veel advies gekregen vanuit die hoek, maar geen vrijwilligers. De gemene deler voor deze harde kern is Leeuwenhorst. Daar kwam
men al vroeg in aanraking met muziek. Een goed voorbeeld zijn onze technici. Dat is een vriendengroep die op het Leeuwenhorst al de podiumtechniek deed en dat werpt nu zijn vruchten bij ons af.’’

Martha denkt daar ook zo over: ,, Dat de scene in Noordwijkerhout zo opbloeit heeft misschien met de middelbare school te maken. Het Leeuwenhorst heeft zich altijd geprofileerd als muziekschool. Daar ontstonden bandjes, muziek was een vak om op af te studeren. Op Northgo is dat anders. Leeuwenhorst was de alternatieve school en Northgo in Noordwijk een beetje de kakschool.’’

De jongeren die vertrekken om te gaan studeren blijven, in tegenstelling tot in Noordwijk, wel een band houden met Noordwijkerhout volgens Ben. Hij heeft daar wel een verklaring voor: ,,Er is een groter vrijwilligersleven en zij blijven daardoor die link met het dorp houden. Ze keren altijd terug, ook al wonen ze er niet. En Loungefest is daar ook een stimulans in. Wat wij nog missen is een clubhuis. Een plek waar we samen kunnen komen, onze vergaderingen kunnen houden. Daar begint het allemaal. En we zijn daarover in gesprek met de gemeente.’’ Een scene in Noordwijkerhout dus waarvanuit nu ook andere initiatieven ontstaan en opties op een clubhuis, een hol ‘waar alles begint’.
Louis van Parera ziet in alles het positieve: ,,Ik kan met mijn bandje nog steeds optreden. Niet meer in Noordwijk, maar wel in Leiden, in Katwijk, of desnoods in Noordwijkerhout!’’

Dan, terug naar het Koffiehuis. Door alle geïnterviewden genoemd als ‘baken’, als ‘heerlijke kroeg’, een ‘gouden plek’, voor Aad de plek waar hij vroeger z’n baby mee naartoe nam. Vis, de mede-eigenaar van het Koffiehuis is vereerd: ,,Oh, ja joh? Wat leuk om te horen. Ja, ik draai gewoon lekker ouderwetse muziek.’’ Vis wijst op de speaker, waar Howlin’ Wolf de bluesklassieker Evil uit de krochten van z’n ziel laat komen. ,,Geniaal toch?’’