Snacks, drugs en Rock ‘n’ Roll

Ook de Leydsche Courant was aanwezig in de Stadsgehoorzaal en schreef dat het toen ‘nieuwe’ U2 op overrompelende wijze z’n belofte was nagekomen: ‘Zanger Bono werkte zich in het zweet door onvermoeibaar over het podium te rennen om het willige publiek aan te moedigen. (…) Vanuit het publiek kreeg Bono meerdere pilsjes en een bosje bloemen aangeboden. Het gele boeketje drukte hij tijdens de eerste toegift nog even aandoenlijk tegen zijn borst.’ Ook het Leidsch Dagblad was enthousiast: ‘Als een sneltrein denderde U2 gisteravond door een volle Stadsgehoorzaal. Drummer Larry Mullen met zijn wervelende roffels, bassist Adam Clayton en solo-gitarist The Edge zorgden daarbij voor de aandrijving. De dynamische ‘entertainer’ Bono Vox fungeerde als muzikale gids in de volgepakte U2-express. (…) De band bracht een ware hysterie onder de massa teweeg. In elk geval heeft U2 er na gisteravond weer duizend trouwe fans (en platenkopers) bij.’

Recensent Wim Koevoet kan zich die recensie goed herinneren: ,,Mijn collega Jaap Visser had het er drie weken later nóg over.’’Dus toen driekwart jaar later U2 in de Groenoordhallen stond, wilde hij die band, die samen met Tom Tom Club en Talking Heads op de poster stond, maar wat graag meemaken. Wim Koevoet neemt ons mee op een rondleiding door de Groenoordhallen op de avond van Tom Tom Club, Talking Heads en U2. ,,De Groenoordhallen waren veehallen. Je vroeg je af of er niet iemand een wind had gelaten. Maar het stonk er gewoon altijd naar mest. Het was een lomp, groot gebouw en de ingang was aan de rechterkant, daar had je van die poortjes bij het parkeerterrein. Het gebouw was groen. Nee, de steunkleur was groen. Ik was heel blij met de Groenoordhallen, om de doodeenvoudige reden dat er helden van me heel dichtbij kwamen spelen. Ik kon kruipend naar huis, want ik woonde hier toen vlak achter.’’, lacht Koevoet.
De hallen waren gebouwd voor vee en niet voor concerten. Dat had invloed op het geluid: ,,Het had een verschrikkelijke, een beruchte akoestiek.’’
In de recensie schrijft Koevoet echter dat er qua geluid weinig aanleiding tot klachten waren. ,,U2 gedijt natuurlijk het beste in galm, maar ook de andere bands klonken goed. Toch was ik niet zo enthousiast over Talking Heads. Ik noemde het een kaal optreden. Maar mijn teleurstelling zat er vooral in dat gitarist Adrian Belew, bekend van Frank Zappa, één van m’n helden, niet meespeelde. Hun album Remain In Light was net uit en die plaat was best rijk, met veel gedetailleerde geluiden. En dat kwam niet helemaal uit de verf. Misschien zat ik gewoon wel een beetje te intellectueel te doen en zou ik het nu anders omschrijven. Op Talking Heads kun je natuurlijk ook vreselijk goed dansen, maar ik ben niet gewoon zo’n danser.´´
Over Tom Tom Club is Koevoet duidelijk: ,,Wat ik echt kut vond, was Tom Tom Club. En dat vind ik nog steeds.’’

Linda Iedema was niet in de Groenoordhallen, maar heeft wel via de roadies contact gehouden met bassist Adam Clayton. ,,Adam had een oogje op mijn vriendin, Mabel. Hij belde haar thuis op om te vertellen dat ze in de Groenoordhallen kwamen spelen. En hij stuurde kaartjes vanaf plekken waar ze optraden. Ik vermoed dat we niet in de Groenoordhallen waren omdat daar ook andere bands speelden. Na afloop zijn we wel naar de Holiday Inn gegaan en daar vroeg Adam ons op de hotelkamer. Hij vroeg ons of wij aan hasj konden komen. We zijn de stad in gefietst, naar Le Bateau en daar hebben we hasj voor ‘m gekocht. En dat hebben we met z’n drieën op z’n bed opgerookt.’’ 

Gratis

Ook Frank Hietbrink was niet bij het concert van U2 in de Groenoordhallen, maar dat had zomaar anders kunnen zijn. ,,Ik was op vakantie tijdens dat concert maar ik heb wel veel bands daar gezien: Queen, The Police, Status Quo. Ik heb alleen nooit een kaartje gekocht. We bekeken ze stiekem vanaf het dak. We gingen daar dan eind van de middag heen, dan was er nog geen beveiliging, en dan zetten we onze fiets netjes vast aan een lantaarnpaal en klommen via de regenpijp omhoog. We hadden boterhammetjes en bananen mee. Je had een recht, laag stuk en dan had je die koepel, er was een stuk met glas ertussen, en dan keek je schuin op het podium. Er zat een dak tussen, maar het geluid was heel goed. Het werd gedempt, waardoor het misschien wel beter klonk dan in de zaal. En we waren altijd de enigen op het dak.’’

Arrogant

Wim Koevoet was gewoon in de zaal aanwezig. ,,Ik vond het echt heel goed, groots, meeslepend. Een heel intens concert. Precies wat je als jonge man een beetje nodig had. Het was 1982, niet de vrolijkste tijd. Veel werkeloosheid, de bom kon elk moment vallen en door U2 word je als het ware opgetild. De boodschap was niet opbeurend, maar wel hoopgevend.’’
Er zat in U2’s October, heel voorzichtig, een christelijk element. ,,Geloof en Wim Koevoet, forget it, maar waarschijnlijk was ik daar dan toch een klein beetje gevoelig voor. Bono stond ook toen al als een soort priester op het podium. De hoge priester van de rock. Zulke arrogantie. Maar hij kon het waarmaken en dat al op die jonge leeftijd. Vraag je me nu naar Bono, dan moet je me wegbliepen, maar in die tijd was het echt heel bijzonder.’’

Frank Hietbrink haakte na de eerste twee albums af: ,,Toen ze hits gingen maken was het niet meer voor mij. Ik heb ze nooit meer live gezien en ik ben ook maar één keer in de Stadsgehoorzaal geweest.’’ En tussen Linda Iedema’s vriendin Mabel en Adam Clayton is het nooit wat geworden. ,,Nee, de contacten verwaterden toen het wereldsterren werden.’’ En vakantievriendje Claus? ,,Ook nooit meer wat van vernomen.’’